Een echte Aquaholic

In het kader van het 75-jarig bestaan en de verhalen van (oud)leden hier de bijdrage van Yacandra van de Poppe.

Spelenderwijs bij de zwemlessen voor mijn zwemdiploma’s werd mijn liefde voor het water gevormd. Toen ik opgroeide en van mijn ouders een sport mocht kiezen, was het zo klaar als een klontje:

Zwemmen!!

Ik herinner me de koude ochtenden, om vóór school nog een trainingsuur mee te pakken. De trainingskampen aan het begin van een nieuw seizoen, met z’n allen slapen in grote legertenten. Het spandoek met ‘Dikbil’ dat ons met veel wedstrijden vergezelde en de aanmoediging van teamgenoten aan de kant. Het meedoen aan mijn eerste NK…

Maar ik herinner mij zeker ook de krampen in mijn voeten en tenen en de verzuring van mijn lichaam. De afzondering een half uur voor mijn race, waarin elke vezel van mijn lichaam zich bewust was van zijn kunnen! De mentale honger en de fysieke gretigheid…

Het startblok, het fluitsignaal en dan?? 

GAAN….

Alles voor een nieuw persoonlijk record.

Ik herinner me ook de gevechten met mezelf. Als de vooruitgang niet zo groot was als ik hoopte. Of nog erger: De gevreesde stilstand.

Maar zwemmen bracht me veel! Heel veel!

In het water leerde ik alleen zijn. Alleen met mijn eigen gedachten. Het leerde mij om om te gaan met teleurstelling en om dankbaar te zijn voor de euforie van het winnen. Het gaf me zelfdiscipline en leerde me om hard te werken en te vechten voor de dingen die ik wilde.

Tegenwoordig krijg ik nog steeds de kriebels als ik op tv ‘mijn’ sport bekijk. Plaatsvervangende buikkriebels voor degene op het startblok. De mentale boost van een glorieuze overwinning of de knauw van een teleurstellend verlies. Wetende hoe dat voelt!

Zwemmen blijft mijn sport, alhoewel ik al meer dan 20 jaar geleden besloot om mijn badpak aan de wilgen te hangen vanwege een allergie voor chloor en ondanks dat ben en blijf ik voor altijd een echte aquaholic!