We zitten aan de grote tafel in haar woonkamer, foto’s en enkele atrributen van De Woelwaters liggen uitgestald. Ja … we kennen elkaar al langer dan vandaag. Toen ik in 1982 op 37 jarige leeftijd toetrad tot vereniging was Ina Karssen al veel langer lid, toen een echte coryfee bij dames 1 waterpolo. We kijken ook het boekwerk van 40 jaar De Woelwaters door (1 juni 1984) en lopen langs haar foto’s in dit blad. Zelfs dochter Belinda prijkt in deze uitgave.
Na het aanhalen van de gezamenlijke oude koeien uit de sloot vervolgt Ina: “Ik kom uit een sportief gezin. Mijn vader voetbalde en schaatste ook, samen met mijn moeder – een Friezin – die op haar 40-ste nog met zwemles begon. Heel wonderbaarlijk. Alle kinderen Karssen gingen naar De Woelwaters, ook mijn zus Pia en Annemarie alsmede mijn broertje Sietse. Deze gezinsjongste is naast het zwemmen nog jarenlang trimzwemtrainer geweest, ik geloof op de donderdagavond. Mijn moeder heeft tot op late leeftijd hand- en spandiensten verricht voor de club. Mijn dochter Belinda ging ook op waterpolo en mijn zoon Rob is er een blauwe maandag lid geweest.”
Het begon allemaal vanuit de Prins Frederik Hendriklaan waar het gezin Karssen woonde, aan de andere kant van het spoor waar het oude zwembad De Sypel lag. Achter het huis lag ook de Graaf Ottolaan waar je kon schaatsen en bij VVOG kon voetballen. Ina hierover: “De Graaf Ottolaan was gelijk het einde van de wereld. Daar stond geen huis meer.” Ina ging zwemmen en behaalde haar voorbereidend zwemdiploma toen ze 7 jaar was. In die tijd had de Koninklijke Nederlandse Zwembond een zestal diploma, telkens met een zwaarder eisenpakket. Diploma 6 – het zwemvaardigheidsdiploma IV – sleepte Ina in 1960 in de wacht (ze was toen 15 jaar). Ina vervolgt: “Ik heb alle diploma’s nog bewaard en ook nog een eerste prijs diploma van De Woelwaters met een viertal handtekeningen. Op dit diploma staat dat de vereniging is opgericht op 1 juli in plaats van 1 juni 1944. Een foutje? Deze diploma’s sta ik graag aan de vereniging af. Mijn kinderen hebben daar straks ook geen belangstelling meer voor.”
Al vroeg in haar jeugd zwom Ina bijna dagelijk in De Sypel waar nu de huizen van de de Badweg staan. Ze zwom alleen in de zomermaanden. In de winters was het te koud voor een buitenbad. Pas in circa 1970 kwam daar ook een overdekt badje van Joh. Bruinink bij. Op iets latere leeftijd werd Ina lid van De Woelwaters, in elk geval was ze op 14-15 jarige leeftijd de jongste van het damesteam waterpolo. Dit heeft Ina tot diep in de 80-ere jaren vol gehouden. “Ik heb mijn eerste waterpolocap nog – je kon deze wisselend met blauw of wit op je hoofd zetten – en twee koortjes om hem vast te knopen onder je kin. Nee … een rode keeperscap heb ik nooit gedragen. Ik ken wel de eerste keepster uit die tijd: Elly Groen.
Ik ken ook de badmeester/trainer uit die tijd: Wim Foppen, een heel lieve man, maar die leeft niet meer. En ook herinner ik de wedstrijden buiten Harderwijk, die naar Nijkerk gingen gewoon op de fiets. Aan de landelijk bekende Woelwaters’ 2 kilometer in de Haven van Harderwijk aan het IJsselmeer heb ik twee keer mee gedaan. Bij die in 1958 was ik pas 13 jaar en werd ik 23-ste.”
“Ik was al in de 40 toen ik gestopt ben bij De Woelwaters. De tegenpartij begon eens bij een wedstrijd te roepen: ‘Hé oma dit …’ en ‘Hé oma dat …’ en toen was het ook met mij gedaan bij waterplo. Ik zwem nog steeds hoor: elke maandagavond en elke dinsdagmorgen in het huidige zwembad De Sypel, alleen niet meer bij De Woelwaters. Ik heb bij de vereniging een fijne tijd beleefd, en ook heel veel lol gehad. Ik kom graag naar het feest 75 jaar De Woelwaters. ”
Leuk om jouw verhaal hier te lezen Ina!