Auteur: Arno

De jubileumcommissie ging er snel op af, naar de Schippersmeen in Harderwijk. De daar wonende Boukje Vos wilde wel vertellen over haar belevenissen in haar jeugd bij De Woelwaters. Haar tweelingzus Sjoukje Vos, ook een oud-Woelwaters, werd ter plekke nog gebeld voor de aanvullingen.

De tweeling zag het levenslicht in 1951. Boukje ging later studeren in Zwolle en Froukje ging in opleiding bij het Boerhaave Ziekenhuis in de bossen van Harderwijk. Hun vader was in Groningen geboren en leerde hun moeder in Oost-Duitsland kennen. Gedurende de Tweede Wereldoorlog zijn ze naar Nederland gevlucht en moesten hier opnieuw trouwen. Er was nog een 13 jaar oudere zus Rosemarie in huis en nog een broer Joop die op jongere leeftijd is overleden. In tegenstelling tot de drie meiden, kreeg Joop het al koud als hij water zag. Geen waterrat dus.

Volgens Boukje moest je 8 à 9 jaar zijn alvorens je werd toegelaten tot zwemlessen. (In Oost-Duitsland mocht je erop als je 4 jaar was.) Dat moet dus voor Boukje en Froukje in het jaar 1959/1960 zijn geweest, in het ijskoude buitenbad van Joh Bruining waar nu de Badweg is. “We kregen les van mijn moeder en van de alleraardigste meneer Wim Foppen. Onze ouders – en zeker mijn moeder – vonden zwemmen gewoon een sociale sport, dus we moesten wel. We kwamen ook in het meidenteam van De Woelwaters terecht. Ik herinner me nog de namen van de andere tweeling: Hetty en Netty Karssen. De overige namen ben ik vergeten. We hebben vast en zeker tot 1967 aan waterpolo gedaan. Na die tijd zwommen we nog sporadisch, vlak bij ons ouderlijk huis in de 2^e Haven van Harderwijk.”

Boukje vervolgde in een razend tempo haar verhaal: “Sjoukje kon veel beter zwemmen dan ik. Ik was midvoor en werd het ‘dobbermannetje’ genoemd, overeenkomstig een dobber die bij het vissen ook alsmaar onder gaat. Ik wist de bal lang vast te houden en werd dan door de tegenpartij veelvuldig onderuit gehaald. Mijn zus kreeg als bijnaam ‘waterratje’ mee. Ik ben later keepster geworden en Sjoukje kwam toen midvoor te liggen. In die zeven jaar hadden we het uitstekend naar onze zin. We hadden welwedstrijden in de regio maar niet echt veel. We speelden zelfs in het zwembad in Amersfoort. Een cap met een nummer kreeg je van de vereniging. We hadden meerdere teams en we trainden op de woensdagen. Mijn laatste wedstrijd weet ik nog goed: ik had kramp in mijn ene been, maar moest van de coach toch nog maar even vol houden. Zo ook toen de kramp ook in mijn tweede been schoot. Kort daarop heb ik de waterpolowereld verlaten.”

Boukje deelde afrondend mede dat ze de draaiende toegangshekjes ook alsmaar voor de geest krijgt. Haar zus Froukje wordt gebeld. Die wist zich nog te herinneren dat ze onder geduwd werd, alleen maar benen zag boven haar en zowat verdronk. Met haar man was ze ook vriend van De Woelwaters’ oud-trainer Jos Farret Jentink die zo’n 10 jaar geleden zo noodlottig om het leven kwam en voor wie zo’n prachtige afscheidsdienst in het zwembad De Sypel werd gehouden. Boukje komt op 1 juni 2019 vast naar de feestavond t.g.v. 75 jaar De Woelwaters en wil graag iedereen weer ontmoeten. 

Frans Meijer.